برای موفقیت در تأمین مالی توسعه دریامحور، یک رویکرد یکسان برای همه بخش‌ها کارساز نیست. هر زیربخش اقتصاد آبی – از شیلات تا بنادر و انرژی دریایی – ویژگی‌ها، نیازها و فرصت‌های خاص خود را دارد. در نتیجه، باید نقشه راه مالی اختصاصی برای هر زیربخش طراحی شود که ترکیب مناسبی از منابع و ابزارها را به‌کار گیرد.
در شیلات و آبزی‌پروری، تسهیلات بانکی ارزان‌قیمت (مثلاً از بانک کشاورزی) برای تعاونی‌های صیادی ضروری است. وقف و خیرات هم می‌تواند در زیرساخت‌های عمومی مثل بازارهای ماهی یا سردخانه‌ها نقش‌آفرین باشد. برای طرح‌های بزرگ‌تر مثل پرورش ماهی در قفس دریایی، مشارکت شرکت‌های خصوصی داخلی با تضمین خرید دولتی، مدل مؤثری خواهد بود.
در گردشگری دریایی، پروژه‌های کلان (مانند توسعه گردشگری جزایر جنوبی) نیاز به سرمایه‌گذاری خارجی دارند. مدل PPP که در آن دولت زیرساخت و زمین را تأمین می‌کند و طرف خارجی ساخت و بهره‌برداری را بر عهده می‌گیرد، اثربخش است. برای پروژه‌های خرد مانند بوم‌گردی یا تورهای غواصی، تأمین مالی جمعی و وام‌های خرد بهترین گزینه است.
در بنادر و حمل‌ونقل دریایی، حجم سرمایه‌گذاری مورد نیاز بسیار بالاست. کنسرسیوم‌های داخلی و خارجی با مدل‌های PPP، فاینانس بین‌المللی، انتشار اوراق مشارکت ارزی و اجاره اعتباری کشتی‌ها می‌توانند منابع لازم را تأمین کنند. البته موفقیت در این حوزه وابسته به تضمین دولت و کاهش ریسک سیاسی و ارزی است.
در حوزه انرژی‌های نوین دریایی (باد فراساحلی، موج، جزر و مد)، که هنوز در ایران نوپاست، باید ابتدا پروژه‌های پایلوت با حمایت دولت و وام‌های توسعه‌ای اجرا شود. در ادامه، سرمایه‌گذاران بخش خصوصی را می‌توان با تضمین خرید برق یا مشوق‌های مالیاتی جذب کرد.
در مجموع، طراحی دقیق نقشه راه مالی برای هر زیربخش، با ترکیبی از منابع عمومی، خصوصی، خارجی و مردمی، رمز موفقیت تأمین مالی در اقتصاد دریامحور خواهد بود.