ظرفیت پرورش میگو در آفریقا

میگو تنها یک درصد از کل گونه های پرورشی در آفریقا می باشد، با این حال تقاضای جهانی برای میگو در حال افزایش و با ماهی در رقابت است.

پتانسیل های پرورش میگو در آفریقا در مجموع شامل ۵۵ کشور است که از این تعداد ۵۴ کشور عضو اتحادیه آفریقا (AU) هستند، این قاره از نظر برخورداری از منابع آبی عظیم اقیانوس ها (هند و اقیانوس اطلس)،مدیترانه، دریای سرخ، دریاچه ها، رودخانه ها و دشت های سیلابی بسیار غنی است. بنابراین، آفریقا دارای منابع طبیعی بسیاری است که آن را واجد شرایط تولید مقدار زیادی غذای آبزی از طریق آبزی پروری به ویژه برای پرورش میگو می کند که یک صنعت میلیارد دلاری است که به سرعت در سراسر جهان در حال رشد است. قطعا محبوبیت پرورش میگو منجر به افزایش سرمایه گذاری در این بخش شده و به کاهش قیمت ها و بهبود استانداردهای ایمنی کمک کرده است. از سوی دیگر، آفریقا دارای زمین و محیط آبی مناسبی است اما برای آبزی پروری از جمله آب های شور، مناطق ساحلی و زمین هایی که قفس ها، حوضچه ها و سایر سیستم های کشت مناسب در آن قرار می گیرند، بهره برداری نشده باقی مانده است. به عنوان مثال، منطقه طولانی ساحلی غرب آفریقا برای پرورش میگو مناسب است اما از آن بهره برداری نشده است. بیشتر مناطق ساحلی آفریقای جنوبی را می توان برای پرورش جلبک دریایی، میگو و سایر محصولات آبزی مورد استفاده قرار داد. فرصت های مشابهی در اختیار کشورهای دیگر قرار دارد.

گونه های اصلی آبزیان پرورشی در آفریقا

گونه های اصلی پرورشی را می توان به چهار گروه عمده گونه تقسیم کرد: ماهیان (۹۶%)، سخت پوستان (۱%)، نرم تنان (۱%)، جلبک دریایی و گیاهان آبزی (۲%) (شکل ۱).

میگو تنها یک درصد از کل گونه های پرورشی در آفریقا را شامل می شود، با این حال تقاضای جهانی برای میگو در حال افزایش است و قابل رقابت با ماهی است. بنابراین، باید بر توسعه پرورش میگو در آفریقا تمرکز کرد و برای تنوع بخشیدن به منابع پروتئینی و ارزش اقتصادی تماماً به ماهی تکیه نکرد.

گونه های بالقوه میگو که در آفریقا پرورش می یابند عبارتند از:

• میگوی سفید (Litopenaeus vannamei): این گونه میگو که در اصل بومی قاره آمریکا است، برای پرورش آبزیان به آفریقا نیز معرفی شده است. اکنون به طور گسترده در کشورهایی مانند مصر، ماداگاسکار و تونس کشت می شود.
• میگوی ببری (penaeus monodon): این گونه بومی منطقه هند و اقیانوسیه است، اما در چندین کشور آفریقایی برای اهداف آبزی پروری معرفی و پرورش شده است و با اندازه بزرگ، سرعت رشد سریع، بقای بالا و مقاومت زیاد مشخص می شود و پرورش موفقیت آمیز در مزارع، آن را به گونه های کشت غالب در منطقه هند و اقیانوس آرام تبدیل می کند.
• میگوی ببری سبز (Penaeus semisulcatus) و میگوی کروما (Penaeus japonicas): در مورد آبزی پروری میگو در آفریقا و خاورمیانه، گونه هایی مانند semisulcatus و japonicus در مصر پرورش می یابند. این گونه های بومی در محیط مصر در دسترس هستند، چه از دریای مدیترانه یا دریای سرخ.
• میگوی آبی (Litopenaeus stylirostris): در اصل بومی شرق اقیانوس آرام است، این گونه میگو برای پرورش آبزیان به آب های آفریقا معرفی شده است. معمولاً در کشورهایی مانند ماداگاسکار، موریس و کومور پرورش می‌یابد.
• میگوی موزی (Penaeus merguiensis): این گونه میگو بومی منطقه هند و اقیانوسیه است و همچنین می تواند در آب های آفریقا، به ویژه در غرب اقیانوس هند نیز یافت شود.

چه چیزی ما را به انتخاب گونه های میگو در آبزی پروری سوق می دهد؟

ما سعی می کنیم در زیر عواملی را که منجر به انتخاب یک نوع میگو نسبت به نوع دیگر شده است، خلاصه کنیم:

• طعم و مزه: گونه های میگو باید به دلیل طعم لذیذ و بافت آبدارشان شناخته شوند، به علاوه آنها دارای طعمی شیرین و لطیف هستند که توسط بسیاری از مصرف کنندگان ترجیح داده می شود.
• اندازه و ظاهر: گونه های میگو از نظر اندازه و ظاهر متفاوت هستند. برخی از میگوها مانند میگوی ببری سیاه و وانامی به سمت رنگ تیره تمایل دارند که برخی مصرف کنندگان از آن استقبال نمی کنند در حالی که برخی دیگر به سمت رنگ نارنجی و صورتی روشن تمایل دارند که مورد استقبال همه قرار می گیرد. میگوی ببری سیاه به اندازه قابل توجهی می رسند که آنها را در سطح جهانی مشهور می کند.
• قابل دسترس بودن: برخی از گونه های میگو از دسترس پذیری بالایی برخوردار هستند و حتی از نظر قیمت نیز در بازار بسیار مقرون به صرفه هستند. این امر آنها را به انتخابی محبوب هم برای خرده فروشان و هم برای مصرف کنندگان تبدیل می کند.
• پایداری و اثرات زیست محیطی: شیوه های پرورش میگو ممکن است پیامدهای زیست محیطی داشته باشد. برخی از گونه های میگو از نظر زیست محیطی پایدارتر هستند و تأثیر کمتری بر روی زیستگاه ها نسبت به سایرین دارند. انتخاب گونه های میگوی پایدار به ترویج شیوه های مسئولانه آبزی پروری کمک می کند.
• مقاومت در برابر بیماری: پرورش دهندگان گونه هایی از میگو را ترجیح می دهند که به طور انتخابی برای مقاومت در برابر بیماری ها پرورش داده شده اند. این گونه‌ها خطر ابتلا به بیماری‌های عفونی کمتری دارند که باعث می‌شود آنها از نظر اقتصادی سودمندتر باشند.
• نرخ رشد و بهره‌وری: گونه‌های میگو با سرعت رشد سریع‌تر (مانند وانامی) و بهره‌وری بالاتر برای پرورش تجاری مطلوب هستند. این گونه ها می توانند سریعتر به اندازه قابل فروش برسند و در نتیجه کارایی تولید بالاتری دارند.

بنابراین، میگوی سفید (Litopenaeus vannamei) با توجه به تقاضای بازار، شرایط محیطی مورد نیاز گونه در پرورش و در دسترس بودن منابع آبی و فضای مورد نیاز برای آبزی پروری، گونه مورد علاقه برای پرورش آبزیان در آفریقا و سراسر جهان است.

این میگو به دلیل سرعت رشد سریع خود، پرکشت ترین گونه میگو در سطح جهان است و همچنین به دلیل مقاومت در برابر بیماری ها شناخته شده است.

دلیل اینکه میگو گزینه ایده آل برای آبزی پروری در آفریقا است چرخه تولید کوتاه (۴-۵ ماه) در مقایسه با ماهی (۸-۲۴ ماه) و مصرف کم خوراک از نظر شاخص تبدیل خوراک است. این امر همچنین باعث کاهش آلودگی محیط زیست می شود. علاوه بر این، انواع میگو وجود دارد که رژیم گیاهخواری را می پذیرند که از نظر پایداری ترجیح داده می شود.

ظرفیت پرورش میگو در آفریقا:

تمام سواحل قاره آفریقا مستعد پرورش میگوست!

تعداد بازدید:
۰

لینک کوتاه: کپی کن!