مرینپرس
علی اکبر سعیدی کیا* :
وقتی نوبت به شروع انتقال انرژی می رسد، سیاست های دریایی یکی از مهمترین میدان های نبرد است. اما بسیاری از بنادر با آگاهی از آسیب پذیری اقتصادی خود، متعهد به استراتژی های توسعه پایدار شده اند.
طبق آخرین تحقیقات، سطح دریاها تا سال ۲۱۰۰ به طور قابل توجهی افزایش می یابد (به طور متوسط از ۱.۱ به ۲ متر)، در نتیجه ۱۴ درصد از بنادر بزرگ دریایی جهان در معرض خطر طغیان سیل و فرسایش قرار دارد. از جمله بنادری در فرانسه، از جمله ۶۶ مورد که برای تجارت دریایی استفاده می شود، نیز در معرض تهدید قرار دارند و باید زیرساخت های خود را تنظیم کنند.
حجم حمل و نقل دریایی حدود ۸۰ درصد تجارت کالاهای جهانی را تشکیل می دهد. حمل و نقل مسئول سه درصد از انتشار CO2 در جهان است که طی ۲۰ سال گذشته ۳۲ درصد افزایش یافته است. اگر کاری انجام نشود، انتشارات حمل و نقل می تواند تا سال ۲۰۵۰ به ۱۷ درصد از انتشار جهانی برسد.
La Havre، فرانسه، هنگام غروب خورشید، با بندر در پس زمینه( ۲۱ ژوئن ۲۰۲۱، عکاس سیلوین روشه)
وارد «بندرهای آینده» شوید
بنادر فعالیت اقتصادی جهانی را کنترل می کنند و «قطب انرژی» واقعی هستند که انواع حمل و نقل (دریایی، زمینی، آبراهه ای و هوانوردی) را یک جا جمع می کند. اکنون، آنها قصد دارند املاک را کاهش دهند، به محیط احترام بگذارند و به ویژه از طریق مفهوم «بنادر شهری» بهتر در شهرها ادغام شوند.
از همین نویسنده:
آزادی از نفت
حداقل باید یک تریلیون دلار آمریکا بین سال های ۲۰۳۰ و ۲۰۵۰ سرمایه گذاری شود تا اثر کربن حمل و نقل تا سال ۲۰۵۰ به میزان ۵۰ درصد کاهش یابد. سال گذشته، سوخت های فسیلی ۹۵ درصد انرژی مصرفی در حمل و نقل را به خود اختصاص داده اند. در همین حال، پیش بینی می شود ترافیک دریایی طی مدت مشابه ۳۵ تا ۴۰ درصد افزایش یابد.
این وابستگی به هیدروکربن ها همچنین به دلیل اعمال استانداردهای جدید زیست محیطی، یک آسیب پذیری اقتصادی برای بخش حمل و نقل دریایی است.
در فرانسه، حمل و نقل فله سوخت مایع از سال ۲۰۰۹ در حال کاهش است (از سال ۲۰۱۶ به طور متوسط سه درصد کاهش می یابد)، با وجود افزایش ناچیز در سال ۲۰۱۷ (۲.۱ درصد) بوده است. حمل و نقل سوخت (۵۰ درصد حمل و نقل وزنی در بنادر اصلی دریایی) نیز از سال ۲۰۰۸ تاکنون ۲۵ درصد کاهش یافته است.
با توجه به تأثیرات زیست محیطی و کمبود روزافزون عصر طلایی نفت، نمی تواند مدت زمان بیشتری طول بکشد. با کاهش مصرف هیدروکربن ها و زغال سنگ، ما باید شاهد کاهش مداوم حمل و نقل سوخت نیز باشیم.
استراتژی ملی کم کربن دولت فرانسه «Stratégie nationale bas carbone» یا SNBC با هدف کاهش انتشار از بخش صنعتی تا ۳۵ درصد تا سال ۲۰۳۰ و ۸۱ درصد تا سال ۲۰۵۰ می باشد. این به معنای یک کربن زدایی تقریبا کامل در حمل و نقل دریایی و یک چالش واقعی فناوری برای این بخش است.
برای دستیابی به این اهداف، بنادر در تلاشند تا با طراحی مجدد عملیات لجستیکی (مدیریت جریان) و ابزارهای تولید (ایجاد ارزش)، به عنوان بخشی از یک رویکرد تبدیل صنعتی، کربن خنثی شوند. آنها در حال بهره گیری از فن آوری های جدید زیست محیطی هستند تا سود مضاعفی را اعم از زیست محیطی و اقتصادی به دست آورند.
برای دستیابی به این اهداف می توان از سه روش استفاده کرد: بهره وری انرژی، تولید انرژی های تجدید پذیر و زیست محیطی صنعتی.
ساخت کشتی های فردا
یک مطالعه در سال ۲۰۲۱ توسط ائتلاف Getting to Zero نشان داد که سوخت های با کربن صفر باید حداقل پنج درصد از مخلوط سوخت را تا سال ۲۰۳۰ برای حمل و نقل بین المللی نشان دهند تا در تطابق با پیمان پاریس باشد. طبق گفته GTT، یک شرکت متخصص در حمل و نقل و ذخیره سازی گاز طبیعی مایع (LNG)، حدود ۱۰۰۰۰۰ کشتی تجاری تحت تأثیر این انتقال انرژی قرار می گیرند.در همین راستا، یک برنامه جاه طلبانه صدور گواهینامه زیست محیطی، Green Marine Europe، در سال ۲۰۲۰ به منظور ایجاد صنعت دریایی اروپای فردا، آغاز شد.
برای سبزتر شدن بخش، به سوخت های جدید با ردپای کربن کمتر مانند گاز طبیعی مایع، آمونیاک و اتانول و تصویب سریع سیستم های پیشرانه جایگزین، نیاز است.
در سال ۲۰۲۰، بندر بوردو به لطف مکانیسم لایروبی تزریق آب، مجهز به یک لایروگر مجهز به LNG شد که به انرژی کمتری احتیاج دارد و از نظر محیط زیست سازگارتر است.
سوخت هیدروژن (در ابتدا«خاکستری»، اکنون به طور فزاینده ای «سبز») نشان دهنده یک گزینه مناسب دیگر در میان مدت برای ناوگان تحت بهره برداری بالا است. اگرچه این پروژه در حال حاضر در مراحل اولیه است (شامل شناورهای کوچک ۶۰-۸۰ تایی)، اما طرح های بلند پروازانه تری مانند قایق Hydrotug در حال ساخت در بندر آنتورپ است.
ورود موتورهای مجهز به بخار به استفاده از کلیپرهای بزرگ بادی در اواخر دهه ۱۸۰۰ پایان داد. اما فناوری هایی که باد را مهار می کنند، می توانند با بازگشت کشتی ها ی بادبانی با سیستم جدید برای کاهش مصرف سوخت، بازگردند.توربین های بادی دریایی، یک راه حل امیدوار کننده است.
توسعه امکانات و فناوری الکتریکی نیز برای انتقال انرژی ضروری است، خواه از طریق اسکله های برقی، تبدیل دیوارهای دریایی بندر به تولیدکننده انرژی یا توسعه کشتی های الکتریکی که از انرژی خورشیدی، انرژی زیستی یا انرژی دریایی استفاده می کنند.با پیشرفت انتقال انرژی، شاهد خواهیم بود که بنادر از مصرف مقادیر زیادی از یک منبع انرژی واحد به استفاده از چندین منبع انرژی، به تولید کننده برق تبدیل می شوند.
با توجه به این یادداشت، توربین های بادی دریایی طی سال های آینده سواحل فرانسه را عمیقا تغییر خواهند داد. اولین سایت ها در نزدیکی بندرها خواهند بود (اولین مزرعه بادی توربین ۸۰ توربینی فرانسوی با راه اندازی در سنت نازیر در سال ۲۰۲۲). در میان مدت می باشد . در فرانسه هدف دستیابی به ظرفیت ۵.۲ تا ۶.۵ گیگاوات انرژی باد دریایی تا سال ۲۰۲۸ است.
این فناوری در جستجوی تنوع صنعتی، بهینه سازی درآمد مستغلات و تخصص محلی (عملیات ساخت و ساز و نگهداری) نشاط جدیدی را به مناطق بندری می آورد.
مزرعه بادی فراساحلی نزدیک قوای هرمان دو پاسکویه در شهر لو هاور، که در سال ۲۰۲۲ راه اندازی می شود، به عنوان «بزرگترین پروژه انرژی های تجدید پذیر صنعتی در فرانسه» ارائه می شود و نماد انتقال صنعتی و انرژی بندر است. چه اینکه بعد از ۵۳ سال خدمت، نیروگاه حرارتی در این منطقه که روزانه ۲۲۰ تن زغال سنگ استفاده می کرد، در ۳۱ مارس ۲۰۲۱ تعطیل شد.
در آخر، باید توجه داشت که مزارع بادی دریایی فرصتی برای بنادر است که می توانند هیدروژن خود را با الکترولیز آب دریا تولید کنند.
نزدیک کردن شهر و بندر به یکدیگر
انتقال انرژی دولت ها را مجبور می کند تا در ارتباطات بین شهر و بندر تجدید نظر کنند. پروژه های توسعه مبتنی بر اقتصاد کاملاً نفتی و رونق جهانی حمل و نقل و حمل و نقل کانتینری در نیمه دوم قرن بیستم، شهر و بندر را از هر سطح جدا کردند. بنادر به دلیل کمبود فضا و با ایجاد مناطق بزرگ بندر صنعتی در حومه شهر، از محیط شهری حذف شدند.اکنون این جدایی زیر سوال رفته است و بازگشت بندر به محیط شهری را فضایی می داند که برای بقیه شهر مفید است.
برای شهرهای بندری، جایی که کشتی ها با ساکنان، صنعت، مشاغل و گردشگری زندگی می کنند، آلودگی باعث ایجاد انگیزه در شهروندان شده است. محیط زیست محلی باعث شده است بنادر با ترویج توسعه اقتصاد های دایره ای و بوم شناسی صنعتی به شهرها بازگردانده شوند.
بسیاری از بنادر با هدف تغییر روابط شهر و بندر، پروژه های انتقال انرژی را آغاز کرده اند و در حال تبدیل شدن منطقه بندر به یک محیط عالی برای آزمایش شیوه های جدید مبتنی بر همکاری بیشتر بین بازیکنان محلی هستند.
به عنوان مثال، در La Rochelle، موضوعات زیست محیطی و مبتنی بر انرژی فرصتی را برای شروع یک بحث مشترک و مشترک در مورد آینده منطقه شهری فراهم کردند. پروژه La Rochelle Zero Carbon Territory، جایی که بیشتر مناطق شهری هدف خنثی سازی کربن تا سال ۲۰۴۰ است، انتقال انرژی از طریق برنامه ریزی هماهنگ بین شهر و بندر آن انجام می شود. این بندر متعهد به ابتکاراتی شده است که تأثیرات زیست محیطی و انرژی آن را محدود می کند، در حالی که مزایایی را برای اقتصاد محلی فراهم می کند.
در لو هاور، مانند بوردو و جاهای دیگر، این اتصال به بندر شهر با ترکیب چالش های مربوط به انرژی و فرصت های دیجیتالی تقویت می شود.
به مرور، این امر باید به تولد «شهرهای بندری هوشمند» (اتصال «شهرهای هوشمند» با «بندرهای آینده») منجر شود، برای «مدل جدید مناطق بندری شهری و صنعتی، که با نوآوری ترکیب شده است».
ایجاد بنادر در سایت انرژی مدرن
اگرچه چالش زیست محیطی به وضوح عظیم و پیچیده است، اما این انتقال انرژی به ما این فرصت را می دهد تا بنادر را به عنوان آزمایشگاهی مجدد تفسیر کرده و روش ها و فن آوری های جدید را آزمایش کنیم. مورد ذکر شده:
– بندر روتردام میزان انتشار CO2 خود را بین سال های ۲۰۱۶ و ۲۰۲۰ به میزان ۲۷ درصد کاهش داد.
بنادر همیشه ویترین انقلاب صنعتی با ورود موتور بخار، پروانه ملخی و سپس بدنه های فلزی بوده اند. آنها اغلب جدیدترین فناوری مربوط به انرژی را نشان می دهند، همانطور که توسط نقاشی بندر لو هاور، توسط کامیل پیسارو نشان داده شده است.
اکنون این وظیفه آنهاست که این میراث را به عنوان دروازه واقعی برای یک اقتصاد با دوام و مقاوم تر، زنده نگه دارند.
* کارشناس حمل و نقل
