از قرن بیستم، رویای اتصال بریتانیا و آمریکا با ساختاری که فاصله ۵۵۰۰ کیلومتری اقیانوس اطلس را بپوشاند، ذهن مهندسان را به خود مشغول کرده است. اما چالش‌های فنی عظیم، تحقق این رویا را دشوار ساخته است.
یکی از ایده‌های مطرح‌شده، “تونل ترانس آتلانتیک” است؛ تونلی با هزینه تخمینی ۲۰ هزار میلیارد یورو (معادل مجموع تولید ناخالص داخلی چین، ژاپن و آلمان!) که در صورت ساخت، طولانی‌ترین و گران‌ترین پروژه تاریخ خواهد بود.
برای ساخت این تونل، طرح‌های مختلفی پیشنهاد شده است، از جمله:
- تونل غوطه‌ور: تونلی که در کف اقیانوس قرار می‌گیرد.
- لوله شناور: لوله‌ای که درست زیر سطح آب معلق می‌ماند و به بستر دریا متصل می‌شود.
- طرح ترکیبی: ترکیبی از بخش‌های شناور و بخش‌های روی سطح دریا.
هدف این تونل، تسهیل سفرهای بین قاره‌ای با قطارهای پرسرعت است. با این روش، فشار زیاد اعماق اقیانوس و شرایط آب و هوایی سطح تاثیر کمتری بر سفر خواهد داشت. همچنین، زمان حمل و نقل که در حال حاضر بین ۲۰ تا ۴۵ روز است، به طور چشمگیری کاهش می‌یابد.
با وجود جذابیت این ایده، تونل ترانس آتلانتیک به دلیل هزینه سرسام‌آور و چالش‌های فنی بسیار، هنوز در حد یک رویا باقی مانده است. با این حال، مطالعات و تحقیقات در این زمینه ادامه دارد و شاید روزی شاهد تحقق این پروژه ambitious باشیم.
بازنشر فانوس دریا به نقل از اقتصاد آبی
