پرورش دهندگان میگو در اندونزی با طیف وسیعی از چالش ها از جمله کاهش قیمت‌ها، افزایش هزینه‌های تولید و شیوع بیماری دست و پنجه نرم می‌کنند. با وجود این موانع، آن‌ها همچنان به کار خود ادامه می دهند و آماده پذیرش فناوری جدید برای کمک به حفظ معیشت خود هستند.
توسط: Unies Ananda Raja
Eko Winasis مدیر یک مزرعه میگو را در Purworejo جاوه مرکزی است.
پرورش دهندگان میگو در سرتاسر اندونزی تأثیرات فشارهای اقتصادی جهانی و عرضه انبوه میگو در بازار را احساس می‌کنند.
در مواجهه با مشکلات اقتصادی جهانی و فراوانی میگو در بازار، صنعت پرورش میگو در آسیا خود را برای سال چالش برانگیز ۲۰۲۳ آماده می کند و انتظار می رود که تولید حداقل رشد را تجربه کند و بعید است که قیمت‌ها اصلاح شوند. در Purworejo، جاوه مرکزی، پرورش دهندگان میگو اثرات این چالش‌ها را لمس می‌کنند. آن‌ها علاوه بر کاهش قیمت‌ها و افزایش هزینه‌های خوراک، باید با شیوع بیماری‌های مختلف و تغییر آب و هوایی نیز دست و پنجه نرم کنند.
اکو ویناسیس به خوبی به چالش‌ها آگاه است. در هفت سال گذشته، او مدیریت یک مزرعه پرورش میگو را در Purworejo بر عهده داشته و بر ۲۷ حوضچه با مساحت ۱۰۰۰ تا ۱۸۰۰ متر مربع نظارت داشته است. این مزرعه مساحت کل حدود پنج هکتار را پوشش می‌دهد و تراکم ذخیره سازی معمولاً حدود ۷۰ تا ۸۰ لارو پست لارو در هر متر مربع است.
به گفته اکو، بیماری‌های باکتریایی مانند سندرم مرگ زودرس (EMS) و سندرم مدفوع سفید (WFS) در حال حاضر مسائل اصلی هستند.
اکو ویناسیس، مدیر مزرعه : او می گوید: «هیچ راه حلی برای این مشکل وجود ندارد. “بیماری‌ها همیشه در حال ظهور هستند، بنابراین ما فقط می‌توانیم به بهترین شکل ممکن از آن‌ها پیشگیری کنیم. اما حتی با وجود بهترین اقدامات پیشگیرانه، شیوع بیماری همچنان ممکن است رخ دهد.” اکو از سال ۲۰۰۵ در زمینه پرورش میگو فعالیت داشته و به طور مستقیم تاثیر بیماری را بر تولید و سودآوری یک مزرعه مشاهده کرده است. قبل از شیوع EMS در اوایل سال ۲۰۱۹، میزان بقای میگو در مزرعه او حدود ۷۰ تا ۸۰ درصد بود، اما پس از شیوع بیماری، به ۳۰ درصد کاهش یافت.
یکی از بیماری‌هایی که اکو به طور ویژه نگران آن است EMS است که به عنوان بیماری نکروز حاد کبدی (AHPND) نیز شناخته می‌شود که باعث مرگ و میر دسته‌ای در حوضچه‌ها می شود. این بیماری در سال‌های اخیر شیوع بیشتری پیدا کرده است و پیش‌بینی و پیشگیری آن دشوار است. بیماری دیگری که اکو با آن دست و پنجه نرم کرده است WFS است که باعث کاهش سرعت رشد میگو می‌شود. بیماری‌های باکتریایی، شایع‌ترین نوع بیماری هستند که در سواحل جنوبی جاوه، جایی که مزرعه اکو در آن قرار دارد، یافت می‌شوند.
مزرعه میگو در Purworejo جاوه مرکزی اندونزی
پرورش دهندگان پیشگیری و درمان بیماری‌های باکتریایی میگو را روندی دشوار می‌دانند. بودی هارسویو با چالش مشابهی مواجه است. پرورش دهنده سابق، پرورش میگو را در دسامبر ۲۰۱۴ و تنها با سه استخر آغاز کرد. امروز او صاحب ۱۹ حوضچه است و شش حوض دیگر را در یک سرمایه گذاری مشترک با سایر طرف‌ها مدیریت می‌کند. مساحت مزرعه او ۲.۵ هکتار است و هر استخر از ۹۰۰ تا ۱۲۰۰ متر مربع مساحت دارد. تراکم ذخیره سازی در مزرعه حدود ۱۰۰ PL/m2 است و تناژ در هکتار در حال حاضر بین ۵ تا ۱۰ تن است. قبل از شیوع EMS/AHPND، مزرعه بودی قادر بود تا ۲۰ تن در هکتار تولید کند.
به گفته بودی، امروزه پرورش میگو نسبت به هفت سال پیش بسیار تغییر کرده است. قبل از EMS/AHPND، بودی هرگز در تولید متحمل ضرر نشد، اما از زمان ظهور بیماری، او شاهد تلفات تولید بیشتر بوده است. او می گوید: «آبزی پروری مثل سابق آسان نیست.»
در سال‌های اخیر، تغییرات آب و هوایی شروع به تأثیرگذاری بر عملکرد هر دو پرورش دهنده کرده است. نزولات جوی شدیدتر شده و فصول،غیر قابل پیش بینی شده اند. علاوه بر این، بودی می گوید که “کیفیت آب آن چیزی نیست که قبلا بود و حفظ یک محیط سالم برای رشد میگو بسیار دشوارتر است”.
اکو همچنین تأثیر تغییرات آب و هوایی را در مزرعه خود دیده است. او می گوید: «پیش از این، خطر EMS/AHPND در فصل خشک بیشتر و در فصل بارانی کمتر بود. اما اکنون، ممکن است در هر فصلی اتفاق بیافتد و ما باید در حالت آماده باش دائمی باشیم.»
بودی هارسویو پرورش میگو را در دسامبر ۲۰۱۴ آغاز کرد و تجارت خود را گسترش داد.
هارسویو معتقد است که نزولات شدید جوی ناشی از تغییرات آب و هوایی و شیوع بیماری‌ها، پرورش میگو را دشوارتر می‌کند.
همه‌گیری کووید-۱۹ لایه دیگری از پیچیدگی را برای بودی ایجاد کرد که سبب شد مزرعه خود را موقتاً تعطیل کند.
او توضیح می دهد: “من نگران سلامتی خود و وضعیت مالی مزرعه بودم. اما احساس می‌کردم مهم است که مزرعه کار کند، بنابراین پس از مدت کوتاهی دوباره آن را باز کردم.”
از سوی دیگر، اکو می‌گوید همه‌گیری کمترین تأثیر را بر مزرعه او داشته است. او می گوید: «از نظر تولید، کووید واقعاً بر مزرعه ما تأثیری نداشت. قیمت میگو در مراحل اولیه بیماری همه‌گیری کاهش یافت، اما پرورش ما به طور قابل توجهی تحت تأثیر قرار نگرفت.
هزینه های مواد اولیه
یکی از چالش‌های اصلی پیش روی پرورش دهندگان میگو، افزایش هزینه خوراک است. نماینده فروش خوراک به بودی گفته است که قیمت‌های بالاتر به دلیل افزایش قیمت مواد اولیه و سوخت است. او از خوراک تجاری که از ویتنام وارد می‌شود استفاده می‌کند که قیمت آن بیشتر هم خواهد شد. وی خاطرنشان کرد: قیمت پست لارو میگو نیز اخیراً افزایش یافته است.
مزرعه یکپارچه میگو در اندونزی (integrated shrimp farm)
به طور خاص افزایش هزینه سوخت در اندونزی چالش دیگری را برای اکو، درپی دارد. از آن جایی که مزرعه او به شبکه متصل نیست، برای انرژی به دیزل متکی است. با افزایش هزینه سوخت، اداره مزرعه گران‌تر شده است.
استراتژی های بقای اقتصادی
برای مقابله با کاهش قیمت فروش و افزایش هزینه‌ها، اکو استراتژی‌هایی را برای پایین آوردن هزینه‌های تولید اجرا کرده است، مانند به حداقل رساندن استفاده از پروبیوتیک‌ها و مخلوط کردن آن با مواد معدنی که خودش تهیه کرده. او همچنین همیشه به دنبال روش‌های جدید برای بهبود تولید و پیشگیری از بیماری است.
با توجه به کاهش قیمت میگوهای سایز بزرگ ، اکنون اندازه‌های کوچکتر برای بسیاری از پرورش دهندگان جذاب‌تر است. با این حال، اکو بر تولید میگوهای ۴۰ عددی [یعنی ۴۰ میگو در هر کیلوگرم / ۲۵ گرم اندازه متوسط] تمرکز دارد – با تراکم بالاتر، به منظور جبران ضررهای احتمالی ناشی از بیماری.
مزرعه میگو در Purworejo، جاوه مرکزی، اندونزی
پرورش دهندگان هزینه‌های تولید خود را با به حداقل رسانده‌اند، استفاده از پروبیوتیک ها، اختلاط ترکیبات معدنی خود، کاهش تراکم ذخیره سازی برای جلوگیری از بیماری و اجرای سیستم‌های تولید دو مرحله‌ای.
در همین حال بودی یک سیستم دو مرحله‌ای را با استفاده از یک حوضچه نرسری با فناوری ساده ای که خود ابداع کرده ، پیاده سازی کرده است. پست لاروها معمولاً در حال حاضر به مدت ۲۰ تا ۲۵ روز قبل از انتقال به حوضچه های رشد، در اندازه ۱.۵ تا ۲ گرم در نرسری نگهداری می‌شوند. به گفته بودی، میگوهایی که در نرسری پرورش داده شده‌اند، شانس بیشتری برای زنده ماندن نسبت به میگوهایی دارند که معمولاً به اندازه PL9 تا PL10 مستقیماً در حوضچه های رشد ذخیره می شوند دارند.
علاوه بر این، او برای جلوگیری از تلفات ناشی از بیماری، بچه میگوهای کمتری ذخیره می‌کند. این رویکرد منجر به تولید پایدارتر و هدر رفتن کمتر غذا برای میگوهایی که از بین می‌روند شده است، و یک استراتژی موفق برای بودی بوده است. با استفاده از حوضچه نرسری، او میگوی کمتری ذخیره می‌کند، اما زیست توده بیشتری را با کارایی بیشتر تولید می‌کند.
او می گوید: «قبل از استفاده نرسری ، ضریب تبدیل خوراک ما حدود ۰.۹ یا ۱.۰ بود. پس از استفاده از حوض نرسری به ۰.۶ تا ۰.۷ کاهش یافت.
بودی همچنین مجبور شد عملیات خود را در واکنش به کاهش قیمت میگو تنظیم کند. اگر قیمت‌ها برای میگوهای کوچکتر مناسب باشد، او تراکم ذخیره سازی خود را افزایش می‌دهد تا از قیمت های بالاتر استفاده کند. وقتی میگوهای بزرگتر سود بیشتری دارند، او روی پرورش میگوهای بزرگتر تمرکز می‌کند. بودی بر این باور است که علیرغم تأثیری که بر حاشیه‌هایش دارد، پرورش دهندگان برای بقای خود باید سازگار شوند.
“در پایان ، پرورش میگو همچنان سودآورتر است و معیشت بهتری نسبت به باغداری به ارمغان می آورد.”
بودی هارسویو، پرورش دهنده میگو می گوید: «ما باید راه های جدیدی برای کاهش چالش‌ها و سازگاری پیدا کنیم. بودی آماده استفاده از فناوری‌های جدید در مزرعه خود است، مانند استفاده از دستگاه‌های نظارت بر کیفیت آب یا غذادهی خودکار، اما هنوز مطمئن‌ترین گزینه‌ها را برای این کار پیدا نکرده است. او اعتراف می‌کند که پروش دهنده ای سنتی است، اما همیشه به دنبال راه‌های جدیدی برای بهبود عملکرد مزرعه‌اش بوده است، چه از طریق مطالعه یا بحث با پرورش دهندگان دیگر و اعضای تیم جوان‌ترش برای کمک به درک فناوری‌های جدید.
او می‌گوید: «در آخر، پرورش میگو همچنان سودآورتر است و معیشت بهتری نسبت به باغداری به ارمغان می‌آورد.
علیرغم چالش‌هایی که با آن‌ها روبرو هستند، هم اکو و هم بودی به کار خود متعهد هستند و آماده استفاده از فناوری جدید برای بهبود عملکرد خود هستند.
اکو می گوید: «ما همیشه به دنبال راه‌های جدیدی برای بهبود مزرعه و سودآوری بیشتر آن هستیم. ما باید خود را با شرایط در حال تغییر وفق دهیم و در برابر فناوری‌های جدیدی که می‌توانند به ما در غلبه بر چالش‌هایی که با آن روبرو هستیم کمک کنند، به روز باشیم.»
منبع: https://thefishsite.com
تعداد بازدید:
۰
